De basisfilosofie van Adempraktijk: "De weg terug"
Als wij aan het leven op aarde beginnen, zijn we klein en hulpeloos, afhankelijk van onze omgeving om te kunnen overleven. Als het goed is, worden we liefdevol en met respect ontvangen en zorgt onze omgeving dat we heel geleidelijk en veilig leren omgaan met het leven op aarde en alles wat daarbij komt kijken. Maar er komen ook momenten waarin we ons min of meer gedropt voelen op een planeet, waar we de regels niet kennen en de taal niet begrijpen. We weten niet wat we kunnen verwachten, we weten niet wat er van ons verwacht wordt. Dat brengt een gevoel van onveiligheid en angst met zich mee (soms zelfs grenzend aan doodsangst).
In ieder levend wezen is een enorme kracht aanwezig die we overlevingsdrang noemen. Die kracht beschermt ons ook daadwerkelijk en functioneert meestal onbewust en/of automatisch.
Ons overlevingsmechanisme (-drang) helpt ons door al onze grote en kleine kwetsuren heen, door conclusies te trekken uit bepaalde ervaringen en te zorgen dat we dat niet nog een keer beleven. En als we het nog eens beleven, dat we de pijn ervan niet voelen. We ontwikkelen gedrags– en denkpatronen (en blokkades) om ons te beschermen tegen angst en pijn. Ze zijn een beetje te vergelijken met de alom bekende Pavlov-reacties.
Wat we allemaal graag willen (en onze kinderen toewensen) is dat ons leven licht en bevredigend verloopt. Een leven waarin we kunnen genieten, waarin plaats is voor humor, liefhebben en geliefd zijn, waarin we tot ons recht komen als uniek individu. Een leven waarin we een vaardigheid hebben ontwikkeld om soepel om te gaan met voor– en tegenspoed, alsof het een spel is met nieuwe rondes, nieuwe kansen.
Om dat te bereiken hebben we ook mogelijkheden meegekregen. We beschikken over gevoel en intuïtie, een natuurlijke innerlijke wijsheid en ontdekkingsdrang, die we vorm kunnen geven met ons verstand en realiteitszin.
Het gevolg van onze verzameling beschermingspatronen is echter, dat het contact met ons gevoel zeer belemmerd is geraakt. We leven vanuit ons denken en onderdrukken ons gevoel. We gaan onze zekerheden putten uit doen, presteren en/of herhaling van oude ervaringen, zodat we “zie je wel” kunnen zeggen (we gaan bijvoorbeeld zorgen dat we lief gevonden worden). Zo “overleven” we wel, maar “leven” we niet.
In de praktijk kan dit (overlevings-/beschermings-) “systeem” leiden tot gevoelens van niet compleet zijn, geen zin ervaren in je bestaan, innerlijke leegte, onvrede, gevoelens van “dat heb ik weer”, “ach je kunt ook niet alles hebben”, “relaties, je kunt niet zonder, maar je kunt er ook niets mee”. Futloosheid, depressiviteit, vage lichamelijke klachten, angst voor boosheid, faalangst, stress, minderwaardigheidsgevoelens, enz, enz.
De weg terug naar de oorsprong van ons wezen, met al zijn kracht en souplesse om dit leven levenswaard te maken, die weg gaat via opnieuw leren voelen. Dat voelen betekent ook ontdekken welke gedachten en patronen we hebben ontwikkeld en waarom. Het betekent niet dat we al die patronen dan maar overboord moeten gooien, maar wel dat we ze van het onbewuste functioneren naar het bewuste functioneren brengen. In ons bewuste zitten we zelf als kapitein aan het roer van ons leven en zijn we in de gelegenheid daar te komen waar we willen.
Dit is een proces dat het beste verloopt in veiligheid en in een dosering die je aankunt. Die niet meteen je hele leven op zijn kop zet. Deze weg van de geleidelijkheid is daarmee ook een liefdevolle weg. Voor sommige is deze weg relatief kort, voor anderen langer. Belangrijk is dat de weg, het onderweg zijn dus, prettig aanvoelt. Dat elke stap in het proces van bewust worden ook meteen het gevoel geeft dat je leven echt een stap leuker is geworden. Sommige mensen vinden deze weg terug op eigen kracht, sommige mensen met behulp van een liefdevolle omgeving, sommigen met behulp van een therapeut of begeleider. De weg is zo gevarieerd als er mensen zijn, want ieder van ons is uniek. Eén ding hebben we allemaal gemeen, we moeten het zelf doen.
De verantwoordelijkheid voor ons leven en de vorm daarvan kunnen we niet uitbesteden. We kunnen ons laten steunen, adviseren, de weg zoeken in gesprek/contact met anderen, anderen benutten om de veiligheid te creëren om de stappen te (durven) doen die we wensen te doen, maar niemand kan het voor ons doen. Dat hoeft ook niet. Om ons eigen wezen tot zijn recht te laten komen (tot bloei en het dragen van vruchten), daartoe hebben we allemaal de mogelijkheid in onszelf. Het enige dat we zijn kwijtgeraakt is de weg daar naar toe.
Ademwerk is een mogelijkheid om deze weg terug te vinden en er vervolgens naar te leren leven.